Dana Fuchs haar leven gaat in geen geval over rozen, maar elke tegenslag maakt deze uitzonderlijke vrouw nog sterker. Ze werd geboren in Florida als jongste van zes kinderen. Verschillende muziek invloeden kreeg ze met de paplepel ingegeven. Haar oudere broers en zussen speelden in de garage heavy rock, van haar ouders hoorde ze muziek van Ray Charles en Hank Williams en op school regeerde in die jaren de funk. Bovenop deze smeltkroes van invloeden voegde Dana nog de gospel muziek toen ze op twaalf jarige leeftijd lid werd van Een gospel koor in een kleine zwarte kerkgemeenschap aan de rand van de stad. Net voor haar negentiende verjaardag trok Fuchs naar New York om het te gaan maken in de muziekwereld. Het draaide spijtig genoeg voor haar anders uit. Ze leerde de verkeerde mensen kennen, raakte aan de drank en de drugs en kwam zo in een depressie terecht. Het ging van kwaad naar erger en ze geraakte aan lager wal. Het was Jon Diamond die Dana redde van de drugs en haar terug een normaal leven leerde leven. Jon was ook een tijdje de levenspartner van Dana en is nu nog steeds haar gitarist. Op het moment dat het met Dana iets beter begon te gaan kreeg ze het bericht dat haar zus zelfmoord had gepleegd. Deze gebeurtenis sterkte Dana nog meer om uit het drugsmilieu te blijven en voluit te gaan voor de muziek. Dat laatste doet ze trouwens op een geweldige manier en met veel overtuiging. In 2003 kwam Dana haar eerste album 'Lonely For A Lifetime' op de markt. De cd kreeg overal goede recensies en in 2007 verscheen haar live album 'Live In NYC'. Weer gingen er nieuwe deuren open voor de zangeres. Want hoe goed haar eerste studio album ook was, Dana is een artieste die op haar best is als ze op een podium staat en mensen kan entertainen. Door dat live album werd Fuchs ook opgemerkt door het grote RUF Records die de zangeres een contract aanbood. Er volgden met 'Love To Beg' uit 2009 en 'Bliss Avenue' uit 2013 twee studio albums op het Duitse RUF label waarop ook haar laatste livecd/dvd 'Songs From The Road' verscheen. Dana Fuchs is een dame die we spijtig genoeg veel te weinig aan het werk zien in België. De laatste keer was dit op 2 juli 2011 tijdens het Hookrock Festival in Diepenbeek. In Hamont – Achel was ze op 21 november jongstleden de hoofdact op hun derde bluesnacht, voor ons de perfecte gelegenheid om eens een praatje te maken met deze heel joviale en sympathieke vrouw.

Hallo Dana, ik ben Walter en eerst wil ik mijn medeleven betuigen bij de dood van je vader.

Dank je Walter dat is lief.

Hoe gaat het met je? Het is al een tijdje geleden dat je nog in België was.

Momenteel ben ik verkouden en wat grieperig, maar ik hoop dat dit snel verleden tijd is.  Ja, het is inderdaad al geleden van 2011 dat we nog een optreden hadden in België. Ik kom graag naar België en ben blij om nog eens
in jullie land te zijn en om mijn Belgische fans nog eens te ontmoeten.

In het begin dat je naar Europa kwam noemden velen je de nieuwe Janis Joplin. Kon je daar mee leven of dacht je, hey ik ben Dana Fuchs en niemand anders.

Het blijft altijd een groot compliment en een grote eer als mensen je vergelijken met Janis Joplin. Ze was een geweldige dame en een erg goede zangeres. In het begin van mijn carrière was het ook een hulp. Iedereen kent Janis Joplin en in die tijd kende bijna niemand Dana Fuchs. Dus mensen waren nieuwsgierig en kwamen naar mijn concerten en luisterden naar mijn muziek. Op dat moment was het aan mij om die mensen te overtuigen dat ik meer was dan een kopie van Janis Joplin.

Gelukkig is dat nu veranderd en ondertussen weet elke muziekfan wel wie Dana Fuchs is. Je eerste studio album 'Lonely for a Lifetime' is van 2003, nu elf jaar geleden. Op dit moment heb je drie studio albums. Vooral tussen het eerste album en het tweede lag heel wat tijd, namelijk 8 jaar. Is songs schrijven zo moeilijk voor je of heb je geen behoefte, zoals veel artiesten, elk jaar een nieuw album uit te brengen?

Het ging eigenlijk niet om geen songs hebben. Ik was nog heel jong toen 'Lonely For A Lifetime' uitgebracht werd. Het was mijn eerste kindje begrijp je? Ik was er dolblij mee en wilde alles geven en zoveel mogelijk live spelen. We wilden ook een contract bij een platenfirma maar we botsten steeds tegen een muur van onbegrip op. Ze vonden mijn songs niet goed genoeg en gaven me de raad om samen te werken met professionele songschrijvers, maar ze schreven niets waarin ik me kon vinden. Vanaf toen wist ik dat ik het zelf moest doen. Ik ben geen pop act die alleen zingt wat anderen willen dat ze zingt. In 2006 maakte ik een studio cd met een zeer gerenommeerde producer en zei tegen hem ,doe maar wat je wil. Maar het werd niets, Ik vond er niets aan, dus het album is nooit verschenen. Het waren mijn songs maar op het album klonken ze niet meer als mijn nummers. Ik had al mijn spaarcenten in dat project gestoken en was zeer teleurgesteld. Het was een dure les maar vanaf toen wist ik dat ik het zelf moest doen. We brachten dan maar het live album 'Live in NYC' uit omdat we dat hadden klaar liggen. De grote platenfirma's in de USA zochten alleen maar artiesten met een bepaald profiel. Ofwel ben je country zangeres, of een popdiva, of een rocker, maar ik had van alles wat en dat was voor hen een probleem. Ik vind dat als ik elke dag op een podium moet staan, als ik zoveel moet reizen dan wil ik doen wat ik graag doe. Mijn veelzijdigheid wil ik behouden en vind ik persoonlijk zelfs een troef.

In 2010 tekende je bij één van de grote blues labels in Europa, namelijk RUF Records. Het schijnt dat Thomas Ruff een speciale relatie heeft met zijn artiesten. Dat hij zijn artiesten heel veel vrijheid geeft in wat ze muzikaal willen doen. Is dat zo en hoe ervaar jij dat.

Thomas is een enorme fijne man die heel veel vertrouwen heeft in de mensen met wie hij werkt. Zijn visie is als volgt, ik doe het label en jij zorgt voor de muzikale creativiteit. Hij stelt geen muzikale eisen aan zijn artiesten. Voor mijn laatste cd 'Bliss Avenue' kwam hij op een dag naar mijn appartement in New-York om de demo te beluisteren. We dronken wat wijn en hij vond alles prima. Dat is zo geweldig aan Thomas. Steeds zegt hij, ik mijn job en jij de jouwe en dat vind ik een zeer goede situatie. Andere labels hebben misschien meer geld om je te promoten, maar ze hebben ook heel wat eisen. Zoals hoe jij je moet kleden, je moet je zo gedragen enz.

Is hij meer een vriend dan je baas?

Ja, het is altijd heel gezellig om samen met Thomas te zijn en we hebben steeds veel plezier.

Is volgens jou 'Bliss Avenue' ook het beste album dat je al gemaakt hebt? Voor mij wel, het leunt iets meer aan naar de bluesrock. Is het met dit soort muziek dat je in de toekomst verder wil?

Dank je, ik vind het inderdaad een zeer goed album. In mijn jeugd had ik een grote voorliefde voor classic rock, maar toen ik mijn medeschrijver en gitarist Jon Diamond ontmoette vond die dat ik ook open moest staan voor andere soorten muziek zoals deze van Otis Taylor en andere bluesmuzikanten. Ik ben blank en groeide niet op in Tabacco Road, dus wat ik niet zo vertrouwd met die vorm van muziek. Dankzij Jon heb ik deze muziek leren kennen en waarderen, maar er zal altijd een gedeelte rock in mijn muziek moeten zitten om mij goed te voelen. Het mooie aan bluesrock is dat het zo breed is. Er kan bij de rock een beetje blues, of een beetje country of R&B. 

Op de hoes van 'Bliss Avenue' staan drie producers vermeld. Jij , Jon diamond en Tim Hatfield. Botste dat soms niet? En hoe werkten jullie aan een oplossing als er geen eensgezindheid was?

Neen, omdat iedereen een eigen rol had. Tim is een heel bekwame sound ingenieur, hij voelt perfect aan hoe de gitaar moet klinken. Hij werkte ook al samen met Keith Richards. Ik regel mijn eigen zang omdat ik weet wat ik kan zingen en hoe ik het moet zingen. Ook het tempo is mijn gebied. Ik ben de baas van het tempo zegt de zangeres lachend. Jon is perfect op de hoogte van het materiaal zoals versterkers, pedalen enz. Hij verslindt dit soort magazines. De samenwerking tussen ons drie is heel goed verlopen.

Wil dat zeggen dat jullie het volgende album terug met zijn drieën gaan producen?

Daar zijn we nog niet uit. Ik wil graag een goede producer voor het volgende album. Langs de andere kant ben ik door mijn eerdere ervaring ook wel bang. Ik wil niet dat ze mij en mijn muziek veranderen. Ik wil geen poppetje aan een koordje zijn.

Wat betekent Jon Diamond voor jou als mens en als muzikant?

Dana wordt emotioneel bij deze vraag. Dat heeft nog nooit iemand gevraagd, deze vraag had ik echt niet verwacht. Jon is mijn beste vriend. Ik kan en ik wil niet zonder hem zijn. Er zijn genoeg goede gitaristen, maar Jon en ik verstaan elkaar zo goed dat één blik voldoende is om te weten wat de andere bedoeld of wilt. Wij kunnen echt ruzie maken, maar het volgende moment is dat vergeten en lachen we met elkaar. Hij is als een grote broer voor mij. Ik ken Jon bijna twintig jaar en ik mag me gelukkig prijzen dat ik deze man heb leren kennen. Jon is ook heel muzikaal, dankzij hem heb ik de blues en de oudere soul leren ontdekken. Hij was en is nog steeds mijn mentor. Voor hem is het ook niet altijd gemakkelijk, nu ik mezelf beter ken. Dan zeg ik hem wel eens dat ik dat kleine meisje niet meer ben. Ik hou van Jon, hij is familie, we zijn van hetzelfde bloed. Muzikaal zijn Jon en ik zoals Richards en Jagger of Lennon en McCartney.

Je reist nogal wat af tussen Europa en de USA. Dit is al de derde keer dit jaar dat je naar Europa komt. Waar ben je het populairst hier of in de USA?

Toch nog steeds in Europa. We begonnen ook in Europa. We werden in de laatste minuut uitgenodigd voor een heel groot festival in Nederland. We openden om één uur in de namiddag en niemand wist wie Dana Fuchs was. Na dat festival speelden we in heel veel uitverkochte clubs in Nederland. Daarna volgden de andere Europese landen. In de USA werkt het anders, moeilijker. Zonder radio of TV is het heel moeilijk daar. Op dit moment begint het te lopen in de USA. Nu toont men interesse omdat we het zo goed doen in Europa. Het gebeurd trouwens heel vaak dat een Amerikaanse band, zanger of zangeres eerst in Europa succes moet hebben en dan pas succes krijgt in eigen land.

Op het nieuwe live cd/dvd album  'Songs From The Road' speel je een heel mooie mix van al je albums. Je hebt ook een heel uitgebreide band en backing vocals bij je tijdens dat concert. Droom jij er van om zo in de toekomst te werken? Of wil je blijven verder werken als nu?

Dit soort concerten doe ik altijd in The Highline Ballroom in mijn stad New-York. Als je met die band en de drie geweldige backing zangeressen op het podium staat dan voelt dat aan alsof je in de hemel bent. Soms denk ik dan om de drie schitterende zangeressen te laten zingen, dan kon ik dansen. Maar als we op het podium staan zoals nu, met Jon, ik, Walter en Piero, dan heeft dat iets rauws, iets heel speciaal. Dit is mijn band. We kennen elkaar al jaren en het voelt aan als familie. Als ik zoals nu ziek ben, dan voelen die jongens dat en heb ik veel steun aan hen. Als we met vier op het podium staan is de show ook intenser. Muzikaal kan je natuurlijk niet concurreren met een grote band met twee gitaristen, een toetsenman, bas, drums en drie backing vocals. Ik hou van beide opties. Maar het is fijn als je kan kiezen tussen de twee.

Financieel zal het ook niet haalbaar zijn in clubs vrees ik.

Neen, touren met die grote band is niet te betalen of je moet een superster zijn die alleen in heel grote concertzalen optreed of op grote festivals. Als je met zo een grote band op tournee vertrekt dan vallen er dadelijk al heel wat clubs en kleinere festivals weg waar je anders wel zou kunnen of mogen spelen.

Op het album speelt Pete Levin op de toetsen. In Europa had je vroeger Bob Fridzema, die een geweldige toetsenist is, in je band. Nu doe je het zonder toetsen. Gaan de fans dit niet missen?

Bob Fridzema is een geweldige toetsenman en een fijne kerel. Het probleem is dat Bob momenteel ook bij King King speelt en die band is momenteel hot. Dus hebben ze een drukbezet tour schema. Daardoor kon Rob niet elke show bij ons spelen. En je kunt het niet maken om tijdens één en dezelfde tour dan wel en dan niet met een toetsenman op het podium te staan. Trouwens dat werkt ook niet zo goed. Ik neem Bob ook niets kwalijk. De jongen moet ook leven als wij in de USA zitten. Hij is muzikant en moet werk hebben, maar hij is zo goed dat hij altijd wel aan de bak zal komen.  Het zal anders zijn zonder toetsen, maar ik geloof en ik hoop dat de fans zich
ook zonder keyboards geweldig gaan amuseren.

Het beste aan je nieuwe album vind ik de dvd, want Dana Fuchs moet je niet alleen horen. Je moet kunnen zien hoe jij met je lenige lijf het ganse podium inpalmt. Je moet de interactie kunnen zien en voelen tussen U en je fans en tussen U en je muzikanten. Was dat ook het gedacht achter de dvd, of heb ik het mis?

Nee je hebt gelijk. De DVD is feitelijk Thomas Ruff zijn idee. Hij zei tegen me voor het concert van de live opname dat ik het hele podium moest gebruiken en me volledig moest geven. Hij wilde aan mensen die Dana Fuchs nog niet kennen laten zien dat een concert van Dana Fuchs meer is dan muziek alleen. Ik heb publiek nodig tijdens mijn concerten, ik heb de interactie met hen nodig. Dankzij die wisselwerking kan ik boven mezelf uitgroeien. Geef me een goede band en een goed publiek en dan ben ik op mijn best. Dan mag ik ziek zijn zoals nu, dan vergeet ik op het podium dat ik ziek ben.

Hoe ben je op het nieuwe album van Popa Chubby terecht gekomen. Je zingt daar met hem een duet 'Come To Me'?

Popa Chubby is één van mijn oudste muzikale vrienden. Ik leerde hem kennen toen ik pas naar New- York verhuisd was. Ik was toen negentien jaar. Toen ik Jon leerde kennen speelde die samen met heel wat muzikanten. Hij en Popa Chubby waren en zijn nog steeds goede vrienden. Ik probeerde optredens te regelen in de clubs in New-York maar niemand wilde een blanke negentienjarige bluesrock zangeres. Popa Chubby nodigde me in die begin periode regelmatig uit om een paar songs te komen zingen gedurende zijn optredens. Ik mocht ook backing vocals doen bij hem en hij hielp me aan mijn eerste optredens te geraken. Hij is net als Jon mijn mentor en hij is nog steeds één van mijn beste vrienden in de muziek wereld. Er waren al langer plannen om samen iets te doen en nu op zijn laatste album is het er eindelijk van gekomen. We hadden tijdens de opnames van 'Come To Me' ook enorm veel plezier. Ik kwam binnen en vroeg wat hij van mij verwachtte. Popa zei op zijn kenmerkende brute manier: Doe je ding, niets anders dan je ding. We namen de song in één keer op en de geluids ingenieur vroeg om het nog eens te doen, Popa  zei ok. We deden een tweede opname en Popa zei dadelijk dat de eerste opname perfect was en dat ze die tweede zelfs niet moesten bewaren. Het was op heel korte tijd ingeblikt terwijl ik er uren had willen over doen. Hij is een geweldige muzikant en mens.

Bestaat de kans dat we volgend jaar een nieuw studio album van Dana Fuchs mogen verwachten? En wat zijn de plannen van Dana Fuchs voor de nabije toekomst.

In de nabije toekomst gaan we blijven touren om 'Songs From The Road' te promoten. De plannen zijn om in december in de studio te duiken. Jon en ik hebben al wat songs geschreven. We hebben ook een goede producer op het oog, maar er is nog niets concreet. Zelf ben ik ook verschrikkelijk bang na wat ik meegemaakt heb met  de vorige producer. Dus de kans is erg groot dat er volgend jaar een nieuw studio album verschijnt.

Ik wens je heel veel succes met het concert en met alles wat je nog gaat doen in je verdere leven. Laat geen enkele producer je klein krijgen en ik hoop dat je verkoudheid vlug over is.

Walter Vanheuckelom